Révisi kala 27 Juli 2017 13.21 besut Top4Bot (parembugan \| pasumbang) Bot 352.737 suntingan éjaan, replaced: Jroning → Sajeroning (6), sakupengé → saubengé (8), kabagi → kapérang ← Besutan sadurungé		Révisi kala 7 Agustus 2017 07.29 besut wurungaké Top4Bot (parembugan \| pasumbang) Bot 352.737 suntingan →‎Sajarah: éjaan, replaced: sebagéan → sapérangan Besutan sawisé →
Larik 112: \| accessdate=2007-12-20 }}</ref> Thomson percaya yèn èlèktron-èlèktron kadhistribusi sacara rata ing saindhenging atom, lan momotan-muatané diseimbangaké déning anané lautan momotan positif ([[modhèl pudhing prem]]). Nanging nalika taun 1909, para panliti ing sangisoré arahan [[Ernest Rutherford]] némbakaké ion hélium menyang lembaran tipis emas, lan nemokaké yèn ~~sebagéan~~sapérangan cilik ion kasebut dipantulaké kanthi pojok pantulan kang luwih lancip saka apa kang diprédhiksikaké déning téyori Thomson. Rutherford banjur ngajokaké pendhapat yèn momotan positif sawijining atom lan akèh-akèhé massané kakonsèntrasi ing inti atom, kanthi èlèktron kang ngupengi inti atom kaya déné planit ngupengi srengéngé. Muatan positif ion hélium kang ngliwati inti padhet iki kudu dipantulaké kanthi pojok pantulan kang luwih lancip. Nalika taun 1913, nalika lagi èkspèrimèn kanthi asil prosès [[paluruhan radhioaktif]], [[Frederick Soddy]] nemokaké yèn ana punjul sakjinis atom ing saben posisi tabèl périodhik.<ref>{{cite web \| url=http://nobelprize.org/nobel_prizes/chemistry/laureates/1921/soddy-bio.html

Atom: Béda antara owahan