Proklamasi kamardikan Indonésia: Béda antara owahan

Konten dihapus Konten ditambahkan
Top4Bot (parembugan | pasumbang)
éjaan using AWB
Top4Bot (parembugan | pasumbang)
éjaan using AWB
Larik 15:
 
[[Gambar:Indonésia flag raising witnesses 17 August 1945.jpg|thumb]]
Ing tanggal [[14 Agustus]] [[1945]] Jepang nyerah marang [[Sekutu]]. Tentara lan [[Angkatan Laut Jepang]] isih kuwasa ing Indonésia amarga Jepang wis janji bakal mbalèkaké kakuwasan ing Indonésia marang Sekutu. Sutan Sjahrir, Wikana, Darwis, lan Chaerul Saleh krungu kabar iki liwat radhio [[BBC]]. Sawisé krungu désas-desus Jepang bakal bertekuk lutut, golongan muda ndhesak golongan tuwa supaya énggal mroklamasèkaké kamardikan Indonésia. Nanging golongan tuwa ora kepingin kesusu lan ora gelem ana wutah getih nalika proklamasi. Konsultasi diayahi jroning wangun rapat PPKI. Golongan muda ora nyetujoni rapat iku, ngèlingi PPKI iku sawijining badan sing dibentuk déning Jepang. Golongan muda kepingin kamardikan saka usaha bangsa kita dhéwé, dudu pawèwèh Jepang.
 
Soekarno lan Hatta nekani panguwasa militer Jepang (''Gunsei'') kanggo konfirmasi ing kantoré ing ''Koningsplein'' (Medan Merdeka). Ananging kantor kasebut kothong.
Larik 30:
==== Patemon Soekarno/Hatta dengan Jenderal Mayor Nishimura dan Laksamana Muda Maeda ====
 
Malam dinanya, Soekarno dan Hatta kembali ke Jakarta. Mayor Jenderal [[Moichiro Yamamoto]], Kepala Staf Tentara ke XVI (Angkatan Darat) sing dadi Kepala pamaréntahan militer Jepang (''Gunseikan'') di [[Hindia BelandaWalanda]] ora mau menerima Sukarno-Hatta sing diantar déning [[Maeda Tadashi]] dan memerintahkan agar Mayor Jenderal [[Otoshi Nishimura]], Kepala Departemen Urusan Umum pamaréntahan militer Jepang, kanggo menerima kedatangan rombongan tersebut. Nishimura mengemukbakal bahwa sejak siang dina tanggal [[16 Agustus]] [[1945]] wis diterima perintah dari Tokio bahwa Jepang harus menjaga ''status quo'', ora dapat memberi ijin kanggo mempersiapkan proklamasi Kamardikan Indonésia minangkamana wis dijanjikan déning Marsekal Terauchi di Dalat, Vietnam. Soekarno dan Hatta menyesali keputusan itu dan menyindir Nishimura apakah itu sikap seorang perwira sing bersemangat Bushido, ingkar janji agar dikasihani déning Sekutu. Akhirnya Sukarno-Hatta meminta agar Nishimura jangan menghalangi kerja PPKI, mungkin dengan cara pura-pura ora tau. Melihat perdebatan sing panas itu Maeda dengan diam-diam meninggalkan ruangan karena diperingatkan déning Nishimura agar Maeda mematuhi perintah Tokio dan dia mengetahui minangka perwira penghubung Angkatan Laut (Kaigun) di laladan Angkatan Darat (Rikugun) dia ora punya wewenang memutuskan.
 
Sewis dari rumah Nishimura, Sukarno-Hatta menuju rumah [[Maeda Tadashi|Laksamana Maeda]] (kini Jalan Imam Bonjol No.1) diiringi déning Myoshi guna melakukan rapat kanggo menyiapkan teks [[Proklamasi]]. Sewis menyapa Sukarno-Hatta sing ditinggalkan berdebat dengan Nishimura, Maeda mengundurkan diri menuju kamar tidurnya. Penyusunan teks Proklamasi dilakukan déning Soekarno, M. Hatta, Achmad Soebardjo dan disaksikan déning [[Soekarni]], [[B.M. Diah]], Sudiro (Mbah) dan Sayuti Melik. Myoshi sing setengah mabuk duduk di kursi belbakalg mendengarkan penyusunan teks tersebut tetapi kemudian ada kalimat dari Shigetada Nishijima seolah-olah dia ikut mencampuri penyusunan teks proklamasi dan menyarankan agar pemindahan kakuwasan itu hanya berarti kakuwasan administratif. Tentang hal ini Bung Karno menegaskan bahwa pemindahan kakuwasan itu berarti "transfer of power". Bung Hatta, Subardjo, B.M Diah, Sukarni, Sudiro dan Sajuti Malik ora ada sing membenarkan klaim Nishijima tetapi di beberapa kalangan klaim Nishijima isih didengungkan.