[[Èlmu forensik|Èlmuwan forensik]] bisa migunaaké DNA sing ana ing njeron [[getih]], [[semèn (biologi)|semèn utawa mani]], [[kulit]], [[idu]] utawa [[rambut]] sing kari ing papan kadadèan kajahatan kanggo ngidhèntifikasi kacocogan marang wong sing disujanani, sawijining prosès sing disebut [[fingerprinting genetika]] utawa pamrofilan DNA (''DNA profiling''). Ing pamrofilan DNA dawa rélatif saka bagéyanpérangan DNA sing dibalèni kaya [[short tandem repeats]] lan [[minisatelit]], dibandhingaké. Pamrofilan DNA dikembangaké ing taun [[1984]] déning genetikawan Inggris [[Alec Jeffreys]] saka [[Universitas Leicester]], lan sepisanan dipigunaaké kanggo ndakwa [[Colin Pitchfork]] ing taun [[1988]] ing kasus [[pepati Enderby]] ing [[Leicestershire]], [[Inggris]]. Akèh yurisdiksi mbutuhaké kadakwa saka kajahatan tinentu kanggo nyedhiyakaké sawijining conto DNA kanggo dilebokaké ing ''database'' komputer. Iki wis mbiyantu invèstigator ngrampungaké kasus suwé ing ngendi sing nglakoni tindak kadurjanan ora diweruhi lan mung conto DNA sing tinemu ing papan kadadèan (utamané ing kasus [[ruda peksa]] antarané wong sing ora dikenal). Metodhe iki dadi salah siji tèknik paling dipercaya kanggo ngidhèntifikasi sawijining pelaku kadurjanan, nanging ora mesthi sampurna, upamané yèn ora ana DNA sing bisa ditemokaké, utawa yèn papan kadadéan kena kontaminasi DNA saka akèh wong.
