Tradisi dhahar daging lan ulam mentah ing Ujung Koréa dipunprakirakaken dipuntepangaken déning tiyang Cina nalika wiwitan periode [[Tiga KerajaanKarajan Koréa]] (57 SM—668 AD). Saking kitab [[Analek Konfusius|Analek]] karyanipun [[Kong Hu Cu (filsuf)|Kong Hu Cu]] asal abad kaping 1 SM dipunserat , "Ampun dhahar dumugi nelasaken ingkang alus. Ampun dhahar dumugi nelasaken tugelan ingkang paling saé ({{lang|zh|食不厭精，膾不厭細}}).<ref>http://www.confucius.org/lunyu/indonesian/indonesian_nd1008.htm Lun Yu Bab 10 Ayat 8</ref> Istilah ''[[kuai (dhaharan)|kuai]]'' (膾) wiwitanipun ateges irisan ulam mentah utawi irisan daging kados daging sapi lan daging wedhus. Ananging saking jaman [[Dinasti Qin]] lan [[Dinasti Han]], istilah punika namung ateges ulam mentah. Bibar [[Buddhisme]] mekar wonten ing Koréa wiwit saking periode tengahan Tiga KerajaanKarajan Koréa dumugi pungkasan [[Dinasti Goryeo]] (918–1392), matèni kéwan kanggé dipundamel dhaharan punika kalebet pérangan ingkang kedah dipunsingkiri Awit saking punika, rakyar nilaraken kabiasaan dhahar ''hoe'' sesarengan lan boten malih konsumsi daging. Dhaharan punika dipunsajèkaken malih bibar lunturipun prabawa Buddhisme ing pungkasan periode Goryeo. Nalika ing masa [[Dinasti Joseon]], kraton njunjung kanthi inggil piwulang [[Konfusianisme]], saéngga ''hoe'' kondhang malih minangka dhaharan tiyang Koréa.<ref name="Hankyorye">{{cite news|url=http://h21.hani.co.kr/section-021087000/2003/07/021087000200307160468051.html |title=공자 사모님 힘드셨겠네 |publisher=[[The Hankyoreh]] |date=16 Juli 2003 |author=Kim Hak-min (김학민) |language = Koréa}}</ref>
