DNA: Béda antara owahan

[[Èlmu forensik|Èlmuwan forensik]] bisa migunakaké DNA sing ana ing njeron [[getih]], [[semèn (biologi)|semèn utawa mani]], [[kulit]], [[idu]] utawa [[rambut]] sing kari ing papan kadadèan kajahatan kanggo ngidhèntifikasi kacocogan marang wong sing disujanani, sawijining prosès sing disebutkaran [[fingerprinting genetika]] utawa pamrofilan DNA (''DNA profiling''). Ing pamrofilan DNA dawa rélatif saka pérangan DNA sing dibalèni kaya [[short tandem repeats]] lan [[minisatelit]], dibandhingaké. Pamrofilan DNA dikembangaké ing taun [[1984]] déning genetikawan Inggris [[Alec Jeffreys]] saka [[Universitas Leicester]], lan sepisanan dipigunaaké kanggo ndakwa [[Colin Pitchfork]] ing taun [[1988]] ing kasus [[pepati Enderby]] ing [[Leicestershire]], [[Inggris]]. Akèh yurisdiksi mbutuhaké kadakwa saka kajahatan tinentu kanggo nyedhiyakaké sawijining conto DNA kanggo dilebokaké ing ''database'' komputer. Iki wis mbiyantu invèstigator ngrampungaké kasus suwé ing ngendi sing nglakoni tindak kadurjanan ora diweruhi lan mung conto DNA sing tinemu ing papan kadadèan (mligi ing kasus [[ruda peksa]] antarané wong sing ora dikenal). Metodhe iki dadi salah siji tèknik paling dipercaya kanggo ngidhèntifikasi sawijining pelaku kadurjanan, nanging ora mesthi sampurna, upamané yèn ora ana DNA sing bisa tinemu, utawa yèn papan kadadéan kena kontaminasi DNA saka akèh wong.

Téyori [[database]] uga wis kadayan déning risèt DNA, sing nduwé masalah mirunggan kanggo nyèlèhaké lan manipulasi urutan DNA. Database sing mligi kanggo risèt DNA disebutkaran [[database genomik]], lan kudu nangani sapérangan tantangan tèknis sing unik sing digandhèngaké karo operasi pambandhingan kira-kira, pambandhingan urutan, nggolèki pola sing dibalèni, lan panggolèkan homologi.