Babad Tanah Pacitan

Babad Tanah Pacitan iku karya sastra Jawa kang ngamot sajarahé Kutha Pacitan ing Jawa iring wétan. Babad iki ditulis déning Mas Sadriya Wiyana.[1]

Sekar Dandhanggula:

  • Wuse ingsun mangan pace
  • saking Setroketipo, kaya husada
  • sirna kabèh susah ing ngong
  • wasana ngadika rum
  • heh Ketipo, pacemu dadi
  • jalaran ingsun tampa
  • rohmate Hyang Agung
  • pacenira, seger sumyah awak mami
  • tyas ingsun nerawang padhang.

II:

  • Setroketipo, manira jani
  • yen lakonku pamase
  • bisa jumeneng pamase
  • sira sun ganjar lungguh
  • pangkat bupati, bocah mami
  • pan padha saidana
  • lamun ingsun limud
  • poma padha angelingna
  • matur nuwun, sujud hing ngarsane gusti
  • sira Setroketipo.

Cathetan:

  • Wuse=sesudah, husada=obat, rum=alus dan ramah, manira=aku, pamase=raja, saidana=menjadi saksi, limud=lupa.

Réferènsi besut

  1. Sejarah Raden Tumenggung Setrowidjojo I (1757-1812) dan II (1812-), disalin dening R. Imam Soejono

Uga delengen besut

Pranala njaba besut