Cahaya ya iku ènergi duwé wujud gelombang elekromagnetik ingkang kasat soca kaliyan panjang gelombang sakiwa-tengené 380–750 nm.[1] wonten babagan fisika, cahya ya iku radiasi elektromagnetik, saé kaliyan panjang gelombang kasat soca kresaa ingkang mboten [2][3] kajawi punika cahya ya iku paket partikel ingkang kawastanan foton. kaping kalih dhéfinisi kesebat ngrupikaken sipat ingkang dipuntunjukaken cahya saupakara sarengan dadosipun kawastanan "dualisme gelombang-partikel". Paket cahya ingkang kawastanan spektrum lajeng dipersepsikan saupakara visual déning indera paningalan dados warni. Babagan studi cahya dipuntepang kaliyan wasta optika, ngrupikaken area riset ingkang wigatos wonten fisika modern.

Studi ngengingi cahya dipunmiwiti kaliyan munculnya era optika klasik ingkang melajari agungan optik kados: intensitas, frekuensi utawi panjang gelombang, polarisasi ugi fase cahya. Sifat-sipat cahya ugi interaksinya majeng sakiwa-tengené dipuntumindakaken kaliyan panyelakan paraksial geometris kados refleksi ugi refraksi, ugi panyelakan sipat optik fisisnya ya iku: interferensi, difraksi, dispersi, polarisasi. Masing-masing studi optika klasik punika kawastanan kaliyan optika geometris (en:geometrical optics) ugi optika fisis (en:physical optics).

wonten puncak optika klasik, cahya didefinisikan dados gelombang elektromagnetik ugi memicu serangkaian pamemon ugi pamenggalihan, sejak taun 1838 déning Michael Faraday kaliyan pamemon sinar katode, taun 1859 kaliyan téyori radiasi massa cemeng déning Gustav Kirchhoff, taun 1877 Ludwig Boltzmann ngendikakaken manawi status ènergi sistem fisik saged dados diskrit, téyori kuantum dados model saking téyori radiasi massa cemeng déning Max Planck wonten taun 1899 kaliyan hipotesa manawi ènergi ingkang teradiasi ugi terserap saged kanggé dados wilanganan diskrit ingkang kawastanan elemen ènergi, E.

wonten taun 1905, Albert Einstein ngasta coben efek fotoelektrik, cahya ingkang menyinari atom mengeksitasi elektron kanggé melejit miyos saking orbitnya. wonten wonten taun 1924 coben déning Louis de Broglie nedahaken elektron gadhah sipat dualitas partikel-gelombang, ngantos tercetus téyori dualitas partikel-gelombang.

Albert Einstein lajeng wonten taun 1926 ngasta postulat berdasarkan efek fotolistrik, manawi cahya tersusun saking kuanta ingkang kawastanan foton ingkang gadhah sipat dualitas ingkang sami. Karya Albert Einstein ugi Max Planck nyagedaken pangregen Nobel masing-masing wonten taun 1921 ugi 1918 ugi dados dhasar téyori kuantum mekanik ingkang dikembangkan déning kathah ilmuwan, kalebet Werner Heisenberg, Niels Bohr, Erwin Schrödinger, Max Born, John von Neumann, Paul Dirac, Wolfgang Pauli, David Hilbert, Roy J. Glauber ugi bènten-bènten.

Era punika lajeng kawastanan era optika modern ugi cahya didefinisikan dados dualisme gelombang transversal elektromagnetik ugi aliran partikel ingkang kawastanan foton. Pengembangan langkung lajeng kadadosan wonten taun 1953 kaliyan kapanggih panjenenganipun sinar maser, ugi sinar laser wonten taun 1960. Era optika modern mboten mawi merta mengakhiri era optika klasik, sayangipun nepangaken sipat-sipat cahya ingkang bènten ya iku difusi ugi hamburan.

Rujukan besut

  1. Karen E. Kalumuck (2000). eksplorasi salira manungsa: asta-investigates saking punapa ingkang ngasta kita sedaya centang. Kendall Hunt. kc. 74. ISBN 9780787261535.
  2. Gregory Hallock Smith (2006). ensa kodhak: saking kotak kodhak datheng digital. SPIE Press. kc. 4. ISBN 9780819460936.
  3. Narinder Kumar (2008). Komprehensif Fisika XII. Laxmi Publications. kc. 1416. ISBN 9788170085928.