Kakawin Nirarthaprakreta: Béda antara owahan

Mboten mekaten watekipun tiyang lumrah, ingkang dipun dèkèk ing angeng namun ingkang dados remenipun piyambak kemawon. Watekipun gething marang kapinteranipun tiyang sanes, sanjangipun, kapinteranipun piyambak mbotenboten wonten ingkang saged ngungkuli. Dosanipun piyambak ingkang ageng dipun delikaken, dipun umpet-umpetaken supados mbotenboten katingal tiyang sanès. Ananging menawi tiyang sanès ingkang lepat, sanadyan namung sakedhik kémawon, dipun uthik-uthik. Kaliyan malih, remen manahipun menawi ningali tiyang sanès ingkang saweg susah. Kaliyan mèri marang tiyang sanès ingkang papanggih kabingahan, dipun pados-padosaken supados dhawah wonten ing ka[[sangsara]]n. Mojoki tiyang ingkang dedonga saha sembahyang luhur budiné, dipun owah-awèh dipun damel kapiawon. Duka sanget menawi dipun cacat, sanget bungahipun ngantos telas menawi dipunelem.

Warna-warni anggènipun nyamah marang tiyang sanès, tiyang ingkang sampun dipun arani becik manahipun, dipun nyana-nyana, mbotenboten nganggé duduga anggènipun nyacad marang tiyang ingkang nindakaken kautaman. Ungelipun kaliyan gedhag-gedhig saha angremehaken: “Tiyang ingkang madosi Gusti Allah, kaliyan dhawah wungu, mubang-mubeng manahé, inggih punika tiyang bingung, bodho, sangsalané dene dèrèng ningali ing sajatinipun.”

Serat Nirarthaprakreta punika dipundamel ing taun 1381 Śaka utawi [[1459]] taun Masèhi, wonten ing dhusun aran Kañcana, sakidulipun [[Surabaya]]. Ingkang ndamel mbotenboten dipun sumerepi.